Kiedy gracz taki jak Meg Lanning musi poprosić o przerwę, powinny zadzwonić dzwonki alarmowe | Australijska drużyna krykieta kobiet

MNa przykład Lanning nie jest osobą, która zbyt wiele rezygnuje. Będąc osobą bardzo prywatną, znana jest z przewidywalnych odpowiedzi w wywiadach i niechęci do spotkań zespołu. Jest kobietą kilku słów i od lat jawi się jako maszyna do krykieta.

Oprócz krótkiego epizodu na uboczu operacji barku po Mistrzostwach Świata 2017, Lanning jest wszechobecną postacią w grze od czasu jej debiutu pod koniec 2010 roku w wieku 18 lat. Przez cały czas spędzony w drużynie profil kobiecego krykieta gwałtownie wzrósł, wystawiając Lanning na większy poziom zainteresowania mediów i opinii publicznej – coś, czego nigdy nie wydawał się wygodnie siedzieć w towarzystwie gracza, który wolałby pozwolić na jej działania na boisku krykieta więc. rozmowa.

Być może zaskakujące jest więc, że została poproszona o wzięcie na siebie większej odpowiedzialności i jasności w styczniu 2014 roku, kiedy po przejściu Judy Fields na emeryturę, Lanning została przeniesiona na kapitana w wieku 21 lat, nigdy nie piastując stanowiska kierowniczego. poziom przed. Kontrakt marketingowy Lanninga – z Elise Perry, Alyssą Healy i Holly Ferling – by stać się twarzami kobiecego krykieta w Australii, spowodował, że więcej czasu poświęca się opinii publicznej i więcej presji, by stać się jedną ze „złotych dziewczyn” Australii w tym sporcie.

Ta presja wzrosła dopiero po skandalu z papierami ściernymi z udziałem australijskiej drużyny mężczyzn w 2018 roku, kiedy to zakwestionowano samą kulturę krykieta. krykiet Australia szybko zwróciła się do swojego błyskotliwego zespołu kobiet – który nigdy nie był zamieszany w żadne skandale – w celu odwrócenia uwagi od złego zachowania mężczyzn.

Być może kumulacja tego wszystkiego – ról stojących przed publicznością, zwiększona widoczność sportu i presja na utrzymanie nie tylko wyników zespołu, ale także ich jasnego wizerunku – doprowadziła do tego punktu. Lanning robi sobie przerwę od krykieta na czas nieokreślony. W pisemnym oświadczeniu opisałem to tak zwięźle i zwięźle, jak można by się spodziewać.

„Po dwóch pracowitych latach podjęłam decyzję o cofnięciu się o krok, aby umożliwić mi poświęcenie czasu na skupienie się na sobie” – powiedziała. „Jestem wdzięczny za wsparcie CA i moich kolegów z zespołu i proszę o poszanowanie mojej prywatności w tym czasie”.

Możemy nigdy nie wiedzieć, dlaczego Lanning zrobił sobie przerwę. Nie powinniśmy się tego spodziewać. Ale w przeciwieństwie do wielu jej rówieśników z różnych sportów, którzy robili sobie przerwy, nie wydaje się prawdopodobne, żeby Lanning udzieliła wyczerpującego wywiadu na temat jej zmagań, ani nawet po prostu dała jasno do zrozumienia, że ​​naprawdę chciała spędzić lato na plaży zamiast raz w życiu na boisku do krykieta.

Jednak powód zerwania Lanninga niekoniecznie jest ważny. Liczą się lekcje, które można wyciągnąć od gracza, który jest na szczycie i potrzebuje wakacji. Dla kogoś tak zakorzenionego w krykiecie, który wydaje się kochać przebywanie w środku z kijem w ręku, konieczność wycofania się i odsunięcia się z jakiegokolwiek powodu jest czymś wartym rozważenia.

Profesjonalizacja kobiecego krykieta – i szerzej sportu kobiecego – pojawiła się dość szybko i chociaż nie osiągnęła jeszcze poziomu sportu męskiego, stanowi wyraźny kontrast z tym, czego doświadczyłaby młoda Lanning na początku swojej kariery w drużynie . Wraz ze wzrostem pensji pojawiły się oczywiście większe oczekiwania – więcej tras koncertowych, więcej wystąpień publicznych, więcej czasu przed mediami.

Dla człowieka natrafiającego na szlaki o wysokiej wydajności jest to zrozumiałe i oczekiwane. Są gotowi stawić czoła presji życia publicznego i dokładnie wiedzą, w co się pakują. Dla młodych kobiet, które trafiły na ring w erze amatorskiej i wyrosły na zawodowstwo, jest to jak przysłowiowa żaba w misce z wodą. Woda początkowo była zimna, ale z czasem powoli wzrosła do temperatury wrzenia, nie zdając sobie sprawy z różnicy.

Rosnący profesjonalizm w kobiecym sporcie jest jednoznacznie dobry. Ale zawodniczka rangi Lanninga, która musi poprosić o przerwę, powinna wysłać dzwonki alarmowe o kobiecych sportach zawodowych. Powinno to skłonić organizacje do spojrzenia na swoje harmonogramy i zadania pytania: Czy zostawiamy wystarczająco dużo przerw, aby nasi gracze nie musieli odsuwać się na bok, aby odpocząć?

Miejmy nadzieję, że Lanning wróci na czas, odświeżona i gotowa po raz kolejny do zniszczenia przeciwnych ataków w kręgle swoim kryjówką. Ale może tym razem – i inne ciężko pracujące kobiety – będą miały więcej odpoczynku i regeneracji w swoich harmonogramach, aby pozostać na szczycie tak długo, jak tego chcą.