Koronacja króla Karola może uczynić Anthony’ego Albanese najważniejszym przywódcą Partii Pracy od czasów Gougha Whitlama

Jego powstanie ponownie rodzi pytanie: czy Australia pozostanie znaczącym, choć często nierozpoznanym, podmiotem piątej najstarszej monarchii konstytucyjnej na świecie?

A może siły republikańskie, milcząco zachęcane przez najbardziej lewicowego premiera od czasów Gougha Whitlama, wykorzystają swój moment pod rządami króla, który dłużej żyje bez Internetu niż z nim? Jest mało prawdopodobne, aby ich przeciwnik nawiązał jakikolwiek romantyczny związek z więcej niż garstką Australijczyków w wieku poniżej 60 lat.

Niewielu konserwatywnych republikanów

Konkurs może wydawać się przestarzały lub nieistotny. nie. Relacje między tymi dwoma krajami – które w Londynie mogą wydawać się silniejsze niż w Sydney, Melbourne czy Perth – to znacznie więcej niż historyczny artefakt.

Monarchia brytyjska leży w symbolicznym sercu australijskiej prowincji. Odetnij link, a może się skończyć, przynajmniej w obecnej formie. Znacznie więcej niż tylko nazwa święta państwowego.

Mało jest konserwatywnych republikanów. W polityce, prawie, handlu, środowisku akademickim i wojsku miłość królowej Elżbiety II była potężną siłą wiążącą. Podsumowała pogląd byłego premiera Tony’ego Abbotta na społeczeństwo, który zapożyczył od filozofa Edmunda Burke’a, jako porozumienie między żywymi, umarłymi i nienarodzonymi.

Opat wierzył, że jej syn, Karol III, będzie nieoczekiwanie podobny do rojalistów takich jak on. „Jako król będzie bardzo synem swojej matki; podobnie jak jego matka”, napisał w zeszłym roku, „jego pozorna trwałość będzie pocieszeniem w zmieniającym się świecie”. the telegraftwierdza brytyjskich rojalistów.

Dla konserwatystów monarchia uosabia to, co uważają za fundamenty państwa australijskiego: prawo zwyczajowe, prymat parlamentu, prawa własności, szacunek dla władzy i jedność rodziny.

Zakończ przynależność królewską, a torysi staną się bardziej odizolowani w kraju, którego czasami nie uznają; Kraju, w którym czują się wyśmiewani za wiarę w boga lub biologiczne podstawy seksu.

W ten weekend członkowie rodziny królewskiej zbiorą się, aby modlić się za monarchę. Nie będą musieli klękać, jak ich rówieśnicy podczas poprzednich koronacji. Będą się modlić, aby to nie była ich ostatnia walka w kraju, który z wiekiem czuje się młody i zagrożony przez Zachód.

Spotkają się też Republikanie. W barach, parkach i prywatnych domach będą planować. To początek ich kampanii na rzecz referendum w 2025 lub 26 roku.

Koronacja powoduje wzrost zainteresowania sprawą. Wiedzą jednak, że ten rok nie jest dla nich. The Indigenous Voice, reprezentatywny projekt z wielką pasją dla Republikanów, musi mieć pierwszeństwo. Morale jest silne w ruchu i poprawia się. Członkostwo wzrasta o 25 procent.

Będziemy mieć zbory w niemal każdym stanie i na każdym terytorium [this weekend] mówi Sandy Pierre, dyrektor krajowy Australijskiego Ruchu Republikańskiego. „Niektórzy spotkają się w pubie, gdzie będziemy mieli coś w rodzaju naszej koronacji zamiast oglądać ją w telewizji”.

Królewska Liga Australijska, organ rywalizujący z Australijczykami o monarchię konstytucyjną, spotka się w funkcjonalnym centrum w Sydney, podczas gdy jej członkowie przysięgają wierność. zbiorowo.

„Byłoby wspaniale wypowiedzieć te słowa we właściwym czasie wraz z, jak sądzę, milionami ludzi na całym świecie”, mówi Eric Abetz, były minister liberałów, który planuje przyjechać z Hobart na to wydarzenie.

Sondaże pokazują, że więcej Australijczyków popiera głosowanie niż Republika. Porażka pierwszego z pewnością skazałaby drugiego. Jeden dotyczy zadośćuczynienia niesprawiedliwości grupy, która pozwoliła Australii stać się podklasą. Drugi zakończy stosunki z klasą rządzącą w innym kraju.

Gdyby obie przeszły, historia prawdopodobnie umieściłaby rząd albański na tym samym polu, co rząd Whitlam. Przebieg australijskiej tożsamości ulegnie zmianie.

Takie przejścia zwykle mają miejsce tylko w przypadku wojny lub gdy władza przechodzi z rąk do rąk po bardzo długich okresach rządów jednej ze stron. Nawet jeśli życie większości Australijczyków nie ulegnie zmianie, co jest z pewnością prawdopodobne, głosowanie i republika byłyby dla konserwatystów tak druzgocącą porażką, że trudno sobie wyobrazić, jak Partia Liberalna i jej ideologiczni sojusznicy mogą kontynuować tam, gdzie są teraz. .

Odrzucenie niezbywalnego poglądu partii na temat właściwej konstrukcji australijskiej demokracji – jeden głos na wszystkich w ramach dziedzicznej monarchii – logicznie rzecz biorąc, doprowadziłoby do zmiany przywództwa.

Liberałowie urodzeni w trakcie lub po rządach Whitlama prawdopodobnie będą dążyć do przejęcia kontroli, argumentując, że tylko oni mogą reprezentować kraj, w którym w latach 80. i 90. urodziło się dwudziestu najlepszych. Konserwatyści, mając niewiele innych opcji, będą walczyć. Konflikt będzie nieunikniony i gorzki.

Zmieni się też lewica. A labourzystowskim centrystom, którzy nie mobilizowali się od dekady, będzie trudniej zainspirować Australijczyków. Ich bohater i przywódca, Bob Hawke, nie żyje. Autorytet Paula Keatinga słabnie. Wielkie rządy, którym się opierały, są teraz przyjmowane i będą wzmacniane.

Wielu musi przejść najpierw. Rząd zaproponował utworzenie republiki, jeśli wygra drugą kadencję, a według Beara Australijczycy prawdopodobnie zagłosują za nią. Do realizacji planu powołano zastępcę ministra.

Sondaże pokazują, że głosowanie ma poparcie większości. Ale rozkłada się z miesiąca na miesiąc. Aby osiągnąć republikę, zwolennicy muszą osiągnąć coś przeciwnego. Jeśli nowy król będzie popularny, przegrają. W przeciwnym razie nawet Bóg nie byłby w stanie go zbawić.