Marcel the Shell w butach reżysera Deana Fleischera o odnalezieniu człowieczeństwa w małej muszli [Interview]

Cóż, po pierwsze, świetny film. Śmiałem się. płakałem. Byłem bardzo wzruszony. Wróćmy jednak do oryginalnych spodenek Marcel.

tak.

To te urocze, małe, trzyminutowe naklejki bez dużej narracji. Co sprawiło, że pomyślałeś: „Czy powinienem zrobić z tego film fabularny?”

Wiem, że to trochę szalone, prawda? Podoba mi się, że udało nam się to zrobić w zaskakująco emocjonalny sposób i że poziom będzie naprawdę niski dla ludzi, którzy dostaną się do środka, ponieważ będą mówić: „Pamiętam te głupie fragmenty historii, postać ”. Wtedy film wpłynie na nich emocjonalnie.

Poszedłem do szkoły filmowej i zawsze celem było przekształcenie Marcela w film fabularny. Myślę, że zajęło mi trochę czasu, aby dowiedzieć się, jak to zrobić. W jaki sposób ta historia rozwija się od małego rdzenia i jak robi to w kompleksowy sposób z tym, co wyróżnia postać?

Tak więc podczas gdy Muszla z butami Marcela, mimo że zaczynał jako solowa postać w serii filmów krótkometrażowych, tak naprawdę opowiada o społeczeństwie i rodzinie – a konkretnie Marcelu próbuje znaleźć swoją rodzinę. Dlaczego taki był kierunek filmu, kiedy go rozwijałeś?

Podczas wielu wczesnych sesji burzy mózgów na temat tego, jak rozwinąć tę postać, od razu pomyślałeś, jak to umieścić [movie] …a miało to również wpływ na wiele spotkań w studio na początku, ponieważ nie wiedzieliśmy, co robić. I wszyscy chcieli zaadaptować tę postać, ale chcieli zrobić to zupełnie źle, „Jak odnosimy się do Johna Ceny i mogą walczyć z przestępczością”, czy cokolwiek. Tak więc, w trakcie tego procesu, zostaliśmy zmuszeni do — nagle poczułem się jak: „Och, cóż, nie będziemy w stanie zrobić właściwej ekspansji tej postaci bez poświęcenia trochę czasu i znalezienia odpowiednich ludzi, aby to zrobić się i naprawdę połącz emocjonalnie z tym, co jest dla nas tak osobiste”.

I zaczęliśmy się zastanawiać, jak patrzeć z bliska, a nie z daleka, jak połączyć rzeczy, do których tak naprawdę czujemy się najsilniej? I myślę, że społeczność jest tak dużą częścią mojego życia, i czułem się bardzo szczęśliwy, że zostałem złapany na scenie ludzi, zarówno w szkole filmowej, jak i w klubach komediowych w Nowym Jorku, kiedy tam mieszkałem, i naprawdę czuli się jak społeczność ludzi, którzy robili to samo, mieli podobne zainteresowania i wszyscy próbowali się nawzajem rozśmieszać i robić rzeczy, takie jak dobra sztuka, próbując prześcignąć się nawzajem. To całkowicie ukształtowało moje wczesne doświadczenia artystyczne o wiele bardziej niż pójście do szkoły filmowej.

I nawet „Marcel”, na przykład, był jednym ze 100 filmów krótkometrażowych, które nakręciłem w ciągu kilku lat, które pojawiły się w programach komediowych Friends. I to jest coś, o czym myślę, gdy się starzeję, [it] Trudno utrzymać z nim kontakt [that community] I to jest coś – to jest również osobista strona filmu – ale jest to coś, co jest rozdzierane przez rozwód i separację. Utrzymywanie z nimi kontaktu może być trudne. Więc to było wyjątkowe i pilne.