Shark: Czy bogini golfa wyróżniła Grega Normana za nieszczęście? | golf

jaW ostatnich latach modne stało się umieszczanie w dokumentach sportowych elementu autoreferencyjnego, w którym bohater przegląda nagrania ze swoich triumfów i klęsk. Reakcje twarzy w tych klipach często mówią, że więcej niż godziny analizy gadającej głowy mogą: Widok Michaela Jordana z tabletem na kolanach, krztuszenie się śmiechem, gdy pokazywane jest sprawozdanie Gary’ego Paytona z jego serii finałów NBA z 1996 roku, pozostaje jednym z najważniejszych. zdjęcie 2020 ostatni taniec. W przypadku Sharka, którego premiera odbędzie się w USA we wtorek wieczorem, reżyserzy Jason Hehir (który wyreżyserował także Ostatni taniec) i Thomas Odelfelt zamieniają tablet na laptopa otwartego przy małym stoliku obok Grega Normana.

Australijczyk nigdy nie oglądał ponownie Niesławna finałowa runda Turnieju Mistrzów 1996, w którym zrezygnował z sześciostrzałowej przewagi, by wręczyć zieloną kurtkę swojemu arcy rywalowi Nickowi Faldo: „Nie ma takiej potrzeby” – powiedział krótko w pierwszych minutach Shark. A kiedy na twoim laptopie zacznie pojawiać się nagranie tego legendarnego dławienia – wciąż największego postępu ostatniego dnia w turnieju PGA Tour – wkrótce zaczniesz rozumieć, dlaczego. Ból każdego kawałka, haczyka, niedogotowanego głaskania i ta chwila zwątpienia wciąż towarzyszy mu 25 lat później.

Widzimy, jak wkłada zieleń do dołka 11; Widzimy, jak zbliża się do swojego podejścia, zrobionego dwunastego, znajduje wodę i kończy z podwójnym duchem; Ponownie obserwujemy, jak Norman pada na ziemię po tym, jak orzeł grubodzioby w dniu 15. całuje krawędź dołu, a następnie toczy się szeroko. Potem widzimy Normana, przyglądającego się w milczeniu, przenoszącego ciężar na krześle, ze szklistymi oczami, przełykającymi westchnienia. „Czy moje życie byłoby inne dzisiaj, gdybym założył zieloną kurtkę?” Norman pyta retorycznie po zakończeniu ostatniej rundy restartu. „Nie. Byłoby miło być w mojej skrzynce z trofeum, ale nie zmieniłoby to ani jednej rzeczy w moim życiu.” To najmniej przekonująca kwestia w całym filmie.

Ostatni dzień krachu Normana w Augusta może być teraz sportową legendą, ale to, co prawdopodobnie nie jest dobrze pamiętane, to bogata historia porażki w rundzie finałowej, która poprzedziła dramat z 1996 roku. zdobył czwarte miejsce w Masters 1981, jego pierwszym tournee po Saint Augusta. Skandynawska wycieraczka Normana, rozszerzane spodnie, prosta postawa, łatwy zamach i zaangażowanie w atak sprawiły, że stał się natychmiast rozpoznawalny na trasie. Jego głośny australijski styl („Shark” był wcześnie przyjętym przezwiskiem, na cześć dzieciństwa spędzonego dorastania na dzikich wodach dalekiego północnego Queenslandu), sprawił, że stał się niezwykle rynkowy, przyciągając zazdrość mniej charyzmatycznych golfistów w swoim czasie kiedy zaczęły rosnąć wielkie pieniądze, wejście do sportu po raz pierwszy i komercyjne pragnienie graczy premium przerosło jego cenę. Norman chciał mieć „całkowitą kontrolę” nad sportem „na polu golfowym i poza nim”, mówi Faldo.

W 1986 roku jego cel był prawie ukończony. golf Obserwatorzy zaczynają myśleć o Australijczyku jako o naturalnym spadkobiercy wielkich poprzednich pokoleń, w szczególności Jacka Nicklausa – a być może nawet gracza, który mógłby wspiąć się na Everest w golfie i wygrać wszystkie cztery Wielkie Szlemy w ciągu jednego roku. Norman prowadził wszystkie cztery główne turnieje w 1986 roku po trzech rundach. We wszystkich poza jednym British Open upadł ostatniego dnia i zajął drugie miejsce. W tym samym roku ugruntował swoją reputację jako 54-dołkowy maestro, którego nie mógł zdobyć w Final 18, a rok następny ugruntował ją: w play-offach Masters w 1987 roku Larry Miz porzucił nieprawdopodobną część przegranego, by opuścić Normana. Uderz w 45 stóp, aby utrzymać konkurencję przy życiu. dryfował szeroko. „Wróciłem do domu i płakałem na plaży” — mówi teraz Norman. „Wszystkie te pytania przechodziły przez twoją głowę od miesięcy i miesięcy. Prawdopodobnie powinienem był umieścić go na środku zieleni i miał 20 stóp zamiast 45 stóp, i prawdopodobnie wyprzedziłbym siebie, myśląc, że to jest niemożliwy kawałek [for Mize]. Te rzeczy prześladowały mnie od dawna”.

Pojawia się opowieść, że Norman był „wężem”, którego przeznaczeniem było przegranie wyjątkowo złej fortuny w wielkich turniejach przez serię nieprawdopodobnych strzałów. Oprócz zjeżdżalni Mize, był dołek Boba Tay’a na PGA Championship 1986, ostatni dołek Roberta Gomeza na Nestlé Invitational 1990 w Bay Hill, a także kolejny dołek – tym razem Davida Frosta – w ostatnim dołku na 1990 Zurich Classic w Nowym Orleanie. To, co Shark robi dobrze, to kontekstualizowanie tych cudownych ujęć, pokazując trzy duchy na plecach Normana, które poprzedzały jego slajd Mize, plecy czterdzieści dziewięć, które strzelił, aby doprowadzić Twaya do zwycięstwa w 1986 itd. Norman spędził większość swoich dni grając opowieść o ukąszeniu węża: „Jestem bardziej jak zdolności i myślę, że rzeczy dzieją się z jakiegoś powodu”, powiedział byłemu australijskiemu premierowi Bobowi Hawke w wywiadzie telewizyjnym z 1993 r. Dziś brzmi bardziej optymistycznie: „Kontrolujesz swoje przeznaczenie, rób, co chcesz”, powiedział Shark. „Nie możesz kontrolować tego, co robią inni. Nie możesz wpływać na to, co robią inni. Jedyny wpływ, jaki możesz mieć, to to, co robisz, ty, w swoich butach, swoimi putterami, swoimi wynikami”. Jednak ten zegarek w obecności Normana nigdy nie rozwiewa poczucia, że ​​nadal czuje, na pewnym poziomie, że bogowie golfa wybrali go na specjalną klasę nieszczęścia.

Zabawa w filmie dokumentalnym, takim jak Shark, nie polega tylko na ożywieniu cierpienia wszystkich tych załamań, razem z Normanem. Jest również elokwentny w szczytowych momentach, momentach podczas tych ostatnich rund, kiedy wszystko zostało kliknięte. Przykład: kiedy wyrzucił cztery kolejne gołębie z dziewięcioma obrońcami ostatniego dnia Mistrzostw 1986, aby odzyskać siły po katastrofalnym początku i pokonał Niklausa na odległość plucia. „Po prostu dostajesz tę mentalną wolność, jesteś szczęśliwy i po prostu chcesz iść” – mówi Norman. „Ufasz sobie, twój huśtawka jest wolna, twój umysł jest wolny, widzisz te strzały, wykonujesz je. Możesz nawet uderzyć w liść z końca drzewa, jeśli chcesz.”

Norman przegrał na ostatnim dołku z Niklausem, który jest od niego o piętnaście lat starszy. Ale więź między golfistami – wcieleniami dwóch sąsiednich pokoleń – jest szczególnie przejmująca dla Sharka. W Turnberry w 1986 r. Nicklaus udzielił Normanowi „kluczowej” rady ostatniego dnia, która pomogła Australijczykowi przezwyciężyć nagromadzone nerwy przez dwa kolejne wypadki w dwóch głównych mistrzostwach i zdobyć swój pierwszy major („Greg, pomyśl tylko o jutrzejszym nacisku pięści. Tylko pomyśl o swoim nacisku pięści.” .). Był tam ponownie, aby doradzać Normanowi podczas stagnacji początku lat 90., doradzając mu, aby trenował i grał „z bramką”: „Gdybyś szedł na driving range, czy poszedłbyś tam, aby uderzać piłki i żałował tego Czy masz jakiś cel?” Norman udał się do Kanady W następnym tygodniu przełamał 27-miesięczną suszę podczas PGA Tour wygrywając Canadian Open.

„Był jak mój ojciec, mój brat i mój mentor” — mówi Norman. Faldo – bardziej konserwatywny i mniej atrakcyjny zawodnik, który zakończył karierę w sześciu głównych turniejach przeciwko dwóm Normanom – również unosi się nad Shark, chociaż prawdziwy kontrast, który się pojawia, nie jest między poprzednimi graczami, ale między dwoma mężczyznami, jak wyglądają dzisiaj: Faldo zmiękł w średnim wieku zabawy, podczas gdy Norman pozostaje tak sprawny, jak podczas swoich dni gry.

Ma wiele powodów do wdzięczności: jego kariera po grze w nią obejmowała wszystko, od rozwoju pól golfowych po produkcję wina i niedawne wysiłki, aby ją uruchomić. Profesjonalna trasa po Azji spotkała się z ostrą krytyką przy wsparciu Arabii SaudyjskiejByło to szczególnie opłacalne. Ale rekin pozostawia nam poczucie, że czegoś wciąż brakuje, pustka w środku, która popycha Normana do przodu. Kilka z najbardziej pamiętnych scen filmu pokazuje Normana ponownie dzisiaj w Augusta, grającego samotnie 18 dołków, co potęguje wrażenie, że jego największym rywalem nie był Faldo ani Nicklaus, ale on sam. W wieku 67 lat Norman wciąż wygląda równie elegancko, jak w swoim przepychu: postawa jest stabilna, huśtawka jest wolna. Pod szarym niebem i na zupełnie pustym torze odtworzył wszystkie ujęcia sprzęgła z awarii w 1986, 1987 i 1996 roku i wykonał je do perfekcji. co jeśli?