Życie z guzem mózgu wielkości cytryny.

Miałem dwadzieścia sześć lat w kwiecie wieku.

Kochałam swoją pracę, miałam wspaniałych przyjaciół i ciężko pracowałam w ciągu tygodnia, aby móc w weekendy podnosić obcasy z przyjaciółmi i cieszyć się pełnią życia.

Nie wiedziałem, co nas czekało.

W październiku 2010 roku wróciłem do domu z odległości 12 kilometrów i dostałem napadu gran-mal (rodzaj napadu, który obejmuje utratę przytomności i gwałtowne skurcze mięśni). Zostałem zabrany na pogotowie.

Po całonocnym rezonansie magnetycznym obudziłem się w pokoju z trzema pacjentami — wszyscy co najmniej o trzydzieści lat starszymi ode mnie — i desperacko starałem się uzyskać wskazówki. Okazuje się, że moja mama tam była, ale po całonocnym pobycie przy mnie pobiegła do domu pod prysznic. Zły moment sprawił, że obudziłem się bardzo samotny i bardzo zdezorientowany.

Do mojego łóżka podszedł mężczyzna ze schowkiem. Poprosił o moje imię i wydał zdanie, które zmieniło moje życie.

„Nocne skanowanie obrazowe wykazało, że masz guza mózgu wielkości małej cytryny wszczepionego w prawy płat czołowy tkanki mózgowej” – powiedział.

„Masz raka mózgu”.

Jedyne, co mogę zrobić, to siedzieć w kompletnym szoku. Nie miałam pojęcia, dlaczego dostałam ataku – myślałam, że mogłam być wtedy bardzo odwodniona, ale nie miałam żadnych objawów „raku”. Brak bólu głowy. nie martw się. Brak pomysłu.

Zawsze słyszysz o innych ludziach chorujących na raka. Z jakiegoś powodu nigdy nie myślisz, że to będziesz ty.

Siedziałem tam cicho, próbując przyswoić to, co właśnie mi powiedziano. Globalny rozpad na milion kawałków. Od razu zadzwoniłam do mamy i przyjechałam w mgnieniu oka z moją najlepszą przyjaciółką Isabel.

W wyniku tej wiadomości natychmiast zamówiono poważną operację mózgu u neurochirurga. Mój chirurg powiedział mi, że prawdopodobnie będę żył pięć lat. Nigdy w życiu nie czułem strachu.