Dlaczego redukcja rozmiarów dla pokolenia wyżu demograficznego jest jak kupowanie dla pokolenia milenialsów

Oto, co wydarzyło się później. Do licytacji zgłosiło się milion osób. A właściwie sześć. Dom został sprzedany za prawie 700 000 dolarów więcej, niż pierwotnie szacowano, chociaż według uznania agenta jego cena została skorygowana w górę w miarę zbliżania się daty aukcji. Pozostali dwaj oferenci pod koniec aktywnej aukcji robili to w imieniu swoich dorosłych dzieci.

pobierać

Pozostałym czterem osobom nie udało się zmniejszyć rozmiaru. Prawdopodobnie wszyscy wylądujemy w wioskach emerytów, chociaż sądząc po moich szybkich rozmowach z innymi, nikt tak naprawdę nie jest na emeryturze.

Okazuje się, że ludzie o mniejszych rozmiarach są zbyt wybredni — lub, jak mówi Blythe, mają za dużo pragnień, a za mało zasobów. Chcemy, żeby nasze duże domy nie wymagały pracy przy dużych domach. Chcemy wolnej gotówki, aby zwiększyć nasze super saldo. W 2018 roku ówczesny rząd federalny, na którego czele stali Malcolm Turnbull i Scott Morrison jako skarbnik (i kto wie co jeszcze!), wymyślił Zmniejszenie wkładu. Sprzedając dom rodzinny, każdy z małżonków mógł uzupełnić istniejące konta emerytalne kwotą 300 000 dolarów. Liczba osób przechodzących na emeryturę jest bardzo powolna, mimo że w 1992 r., kiedy wprowadzono obowiązek emerytalny, większość pokolenia wyżu demograficznego miała już 30 lat.

W pierwszym roku jego istnienia zmobilizowano 6000 osób; Do czerwca 2022 r. kolejne 20 000, średnio około 250 000 dolarów. Najnowsze dane za rok budżetowy 2023 są niekompletne, ale nie ma powodu, dla którego wzrost składek na zmniejszenie zatrudnienia miałby przełamać tendencję polegającą na ich potrajaniu co trzy lata, ze szczególnym wzrostem w latach 2021–2022. Myślę, że niektórzy rodzice są całkowicie przerażeni o dzieciach i własności Domy z rosnącymi stopami procentowymi w tym trudnym roku. Chcieli pomóc, a jedyną możliwością uzyskania pomocy było pozbycie się domu rodzinnego.

Tak czy inaczej, tam jest koszmar. Przypomina mi aukcję, na której kupiliśmy nasz dom w 1993 roku. Deweloperzy, potencjalni deweloperzy, nabywcy drugiego domu. I my.

Mój ukochany mąż mówi mi, że jestem zbyt pesymistyczna. Nie redukujemy przegranych, a jedynie sfrustrowanych redukujących. Teraz czuję, że wczuwam się w milenialsów.

W 1993 roku mieliśmy szczęście i mieliśmy szczęście. Nasz dom dał nam przestrzeń na więcej radości, niż kiedykolwiek mogłem mieć nadzieję (i nieustannie mam nadzieję na więcej radości). Mam nadzieję, że trafi do innego dobrego domu (właściciela). Trzymam kciuki, żeby udało mi się znaleźć coś, co nie będzie miało lochów i małego ogródka. I miejsce na duży stół jadalny.

Gina Price jest gościnnym członkiem Australijskiego Uniwersytetu Narodowego i stałą felietonistką.