Gazańczycy są w trybie przetrwania, mają zimne noce i racje żywnościowe

05:00: W Rafah Sami Abu Omar (59 lat) budzi się wcześnie po „trudnej nocy”.

Opisując odgłosy bombardowania, mówi: „Każdy w takiej sytuacji powinien przyzwyczaić się do spania tylko od godziny do półtorej”.

Po wyjściu z namiotu modli się, a następnie udaje się do centrum dystrybucyjnego, gdzie będzie dostarczał zupę z soczewicy wysiedlonym rodzinom.

07:00: W mieście Deir al-Balah w centrum kraju pielęgniarka Roya Mohsen zmienia pieluchy swoim dwóm małym córkom. Jedno z nich urodziło się dwa dni przed wojną.

Mówi, że teraz każdego dnia podąża według tego samego schematu, próbując przetrwać i opiekować się dziećmi. Po zmianie pieluch przygotowuje śniadanie.

09:00: W innym miejscu w Deir al-Balah 22-letni student medycyny i lekarz-wolontariusz Nagham Mazid robi zdjęcie podczas jedzenia śniadania.

Zwykle jadła o 6 rano, ale ostatnio zaczęła odkładać jedzenie na później, próbując powstrzymać głód później w ciągu dnia. Danie dzisiejszego poranka nazywa się manoushe – ser, zioła, pieprz i oliwa z oliwek na chlebie.

„To wszystko, co zjem do wieczora, jeśli uda nam się zjeść jeszcze jeden posiłek, w przeciwnym razie wszystko potrwa do jutra”.

09:30: Prawnik Musa Al-Dous spaceruje po Rafah po niespokojnej nocy w swoim namiocie. „Było bardzo zimno” – mówi.

Widzi długie kolejki po żywność i wodę, ale dziś rano jego uwaga jest skupiona na znalezieniu połączenia z Internetem.

„Jestem już dwa kilometry od namiotu i próbuję znaleźć sygnał, ale nadal jest bardzo słaby. Oddalam się od namiotu bardzo powoli” – mówi.

11:00: Dziennikarka Aseel Musa również przebywa w Rafah, ale w mieszkaniu. „Skorzystała z okazji”, aby rano popracować, gdy okazało się, że ma prąd i połączenie z Internetem.

Teraz piecze chleb z mamą. Mówi: „Przynosimy drewno na opał, rozpalamy ogień, wyrabiamy ciasto, dzielimy je na części i pozostawiamy do wyrośnięcia. To jest to, co robimy teraz. Proces ten trwa co najmniej trzy godziny.”

11:00: Mniej więcej w tym samym czasie w Rafah zapanowało podekscytowanie, gdy Musa zobaczył pomoc dostarczoną samolotem. Na plaży gromadzą się tłumy.

Mówi: „Nagle usłyszeliśmy głośne dźwięki na niebie, więc wyszliśmy i zobaczyliśmy duże samoloty zrzucające pomoc na spadochronach”.

11:30Po powrocie do centrum dystrybucji żywności Sami Abu Omar mówi, że podano już cztery duże miski zupy.

Mówi: „Dzisiaj jest pochmurno i wkrótce może padać. Nasze mamy, gdy przychodzi taka pogoda, przygotowują zupę z soczewicy, więc i my zrobiliśmy to dla przesiedleńców, żeby poczuli się jak w domu”. .

12:40: Aseel Musa i jej matka skończyły przygotowywać chleb z fasolą z puszki i jajkami.

„To nie było ładne” – mówi. „Nie lubię konserw, ale takie są dostępne w Gazie”.

„Kiedyś rano jadłam ser i tosty, ale teraz tego rodzaju jedzenie nie jest dostępne. Więc nie było tak dobre. Ale chleb był doskonały, ponieważ upiekłyśmy go z mamą”.

Jak mówi, dawniej zamawiała do swojego biura śniadanie: bułeczki cynamonowe lub ciastka.

Wysłała laptopa do sąsiada, który miał panele słoneczne, aby mógł go naładować. Robi to codziennie.

14:30: Pielęgniarka Rawaa Mohsen próbuje zabawiać swoją najstarszą córkę.

„Ma swoich kuzynów, z którymi może się bawić. Ma też zabawki” – powiedziała w wiadomości na WhatsApp. „Staramy się zająć ją czymś, żeby nie usłyszała bomb”.

Planuje wkrótce zdrzemnąć się z dwiema córkami.

14:40Wracając do Rafah, prawnik Musa Al-Dous mówi, że zrezygnował z prób znalezienia powiązania. W niepełnym wierszu mówi, że znów jest z rodziną w ich namiocie. Linia jest martwa.

15:30: Nadzieje Rawy na drzemkę nie poszły zgodnie z planem. Przesyła nagranie, na którym córka patrzy szeroko otwartymi oczami w kamerę i dodaje uśmiechnięte emoji.

„Odmawia mleka butelkowanego. Podawałam jej trochę przez pierwszy miesiąc, ale potem nie było już dostępnego, więc uzależniła się od mleka matki” – napisała.

„Moja matka i jedyna siostra zostały zamordowane w listopadzie i nie mam nikogo, kto mógłby mi pomóc je rozwiązać [her children]„.

16:13: W szpitalu Męczenników Al-Aksa, gdzie jest wolontariuszką, Nagham Mazid zastanawia się nad „trudnymi realiami wojny”.

„Zatłoczony przesiedleńcami szukającymi schronienia – stał się schronieniem dla tych, którzy stracili wszystko: domy, bliskich i poczucie bezpieczeństwa”.

Mówi, że rozprzestrzeniają się choroby, a mieszkańcy cierpią z powodu braku podstawowego sprzętu i zapasów.

16:37: Rawa przesyła zdjęcie swojego lunchu: kurczaka z papryką i oliwkami. Mówi, że składniki kosztowały ją ponad 40 dolarów (32 funtów). Będzie to ostatni posiłek, jaki dzisiaj zjesz.

„Mamy szczęście, bo stać nas na dwa posiłki” – mówi. „Niektórych nie stać na żadne z nich”.

Karmiąc córki, myśli także o tym, jak rosnące ceny wpłyną na ich opiekę.

Jej najstarsza córka ma na sobie to samo ubranie, co na początku wojny. Z trudem stać ją na pieluchy.

17:17: Dziennikarka Aseel wspomina swoje poprzednie życie.

„O tej porze przed wojną wracałam z pracy do domu, odpoczywałam na łóżku i rozmawiałam z mamą o tym, jak mi minął dzień. Teraz to już nie tylko nuda, to wszystko niepokój i stres. Czas” – mówi. za pośrednictwem wiadomości WhatsApp. .

„Teraz przygotujemy obiad, którym będzie groszek konserwowy, bo nie ma nic świeżego. Jemy tylko konserwy.”

19:45: Lekarz-wolontariusz Nagham Mazid zakończył pracę dwie godziny temu.

Marzy o gorącej kąpieli, aby „zmyć zmęczenie dnia”, ale nie ma gazu ani wody.

Przygotowuje się do ugotowania obiadu – najprawdopodobniej ciecierzycy i fasoli w puszkach – a potem zasypia.

„Dzień w Gazie kończy się teraz wcześnie, ponieważ nie mamy internetu, prądu i nic do roboty. Staramy się wcześnie spać i odpocząć na wypadek, gdyby noc przynosiła bomby i terroryzm. „

Dodatkowe sprawozdania Moaza Al-Khatiba