Jak boks jest wyjątkową historią irlandzkiego sukcesu sportowego – The Irish Times

W miarę rozwoju sportu elitarnego boks, a zwłaszcza Kelly Harrington, zasłużył sobie na miejsce w świadomości ludzi — może nawet w sercach — bez żadnego wysiłku. Podobnie jak GAA, boks jest pełen werwy i autentyczności plucia i pocierania.

W boksie olimpijskim nie ma ubrań od projektantów, promuje je Eddie Hearn. Nie wkłada wiele wysiłku w kosmetyczną stronę reklamy, ale w tym tygodniu na Igrzyskach Europejskich w Polsce komunikuje się na swój własny sposób.

Zawsze doskonałe pokazy boksu na poziomie mistrzowskim i olimpijskim. Podczas ważnych wydarzeń sportowcom z miłością pozwala się wyrażać siebie w sposób, który uznają za najlepszy. Zwycięstwo w jeden sposób, osobiste w inny.

To czasami daje mieszaną torbę. Przegrywają bitwę, którą powinni byli wygrać i mogą nie uczestniczyć w konferencji prasowej. Zranieni, sfrustrowani i nieszczęśliwi mówią: „Cholera, ja z nikim nie rozmawiam”. Czy istniała umowa o udział w pracach medialnych? kogo to obchodzi?

To rodzaj osobistej reakcji, którą ludzie mogą zrozumieć. Bokserzy mają swój własny charakter i osobowość i mają pewność, że mogą wyrazić siebie tak, jak uznają to za stosowne. Pomyśl o Michaelu Conlanie na Igrzyskach Olimpijskich w Rio: jego ojciec, John, jest u jego boku, sędziowie wyrwali mu serce od czasu ich udziału w korupcji, a Michael i MKOl dają im brudne beczki prosto przed kamerą. Żaden inny sport.

[ Kellie Harrington, Michaela Walsh and Dean Clancy qualify for Olympic Games ]

W boksie nie ma prawdziwego treningu medialnego. Nie wychodzą na wyuczone warsztaty na bezsensowne i nieciekawe tematy do rozmów. Z bokserów emanuje uczciwość, podstawowa cecha, która często zmusza ich do mówienia poza ringiem w sposób, w jaki rywalizują na nim. Zdzierają gips. Ich pochodzenie mówi im również, że mają zdrowe podejrzenia co do autorytetu.

W tegotygodniowych eliminacjach olimpijskich w Polsce królowały rozczarowania. Harrington wystąpiła po kwalifikacjach do przyszłorocznych igrzysk w Paryżu i wyjaśniła, jak bardzo chciała zadzwonić z hotelu do swojej żony Mandy, ponieważ nie miała telefonu. Dodała, że ​​pokochała ten sport, który dał jej tyle radości i ponownie złoty medal olimpijski, po okresie zmagania się z emocjami.

Dean Clancy pojawił się po wygraniu ćwierćfinału, zarezerwował bilet do Paryża i opowiedział o śmierci swojego dziadka kilka dni temu i pochowaniu go w dniu, w którym spełnił życiową ambicję. „Mam tylko 21 lat”, wykrzyknął między żalem a radością, myśląc, że jedzie na igrzyska olimpijskie.

Kiedy Amy Broadhurst niespodziewanie przyjęła w zeszłym roku niespodziewane zaproszenie od mistrzyni świata zawodowców Katie Taylor, aby sparować z nią w swojej bazie w Connecticut przed meczem o tytuł mistrza świata Bray Fighter przeciwko Amandzie Serrano w Madison Square Garden, zmieniło to trajektorię jej kariery.

W ciągu sześciu miesięcy Broadhurst zdobył tytuły mistrza świata, mistrzostw Europy i Wspólnoty Narodów w kategorii lekkiej do 63 kg.

Broadhurst przegrali ćwierćfinałową walkę w Polsce. Ona nie jest na igrzyskach olimpijskich. Musiała przejść do kategorii wagowej 66 kg, ponieważ jej waga mistrzowska nie jest klasą olimpijską, a jej naturalna waga 60 kg to miejsce, w którym mieszka Harrington. Broadhurst nie pojawił się w mediach. żaden problem. Swoje przemyślenia umieściła w internecie.

„Smutne to nie jest właściwe słowo” – powiedziała. „Zawsze myślałem, że moim przeznaczeniem są igrzyska olimpijskie. Myślałem, że urodziłem się, by boksować. Miałem zostać mistrzem olimpijskim, ale to po prostu nie było dla mnie. Jeszcze nie wiem, co. Zawiążę sobie rękawiczkę Howe’a na dłoni albo zostanę zawodowcem.

W boksie zachęca się ich do wiary, że mogą zostać mistrzami świata i mistrzami olimpijskimi. Panowie własnego losu, zostali wyszkoleni, by podbijać świat. W sposób, w jaki myślą dzieci, kiedy nie wiedzą nic lepszego, w boksie sportowcy nie czują, że igrzyska olimpijskie są poza ich talentem, poza ich umiejętnościami.

Pasjonują się zrozumieniem sukcesu w nich wszystkich, tak jak porażka. Obaj żyją obok siebie, ale przez lata od powstania organizacji High Performance, której zadaniem jest identyfikowanie pojawiających się talentów, boks podporządkował się trendom innych irlandzkich sportów (wyjątkiem jest wioślarstwo).

Weź udział w Wimbledonie w przyszłym tygodniu. Żaden irlandzki zawodnik, ani mężczyzna, ani kobieta, nie został uwzględniony w losowaniu kwalifikacyjnym i nie będzie żadnego gracza w głównym losowaniu dla 128. Lista juniorów nie jest jeszcze dostępna. Jednak w zeszłym roku nie było irlandzkich graczy. Sugeruje to, że nic nie jest zagrożone.

Sport ma priorytety. Nie jest łatwo naśladować sukces wioślarski Skibbereena lub to, co Zaur Antia i jego trenerzy bokserscy osiągają na poziomie klubowym.

[ Kellie Harrington finds love of boxing again as she edges closer to Olympic qualification ]

Jack Marley i Aoife O’Rourke są jednak na ringu w piątek, aby spróbować wygrać półfinały i zarezerwować bilety do Paryża. Sukces oznaczałby awans do pięciu eliminatorów olimpijskich w Polsce.

Zawsze wierzący, że są światowymi liderami, kiedy podsumują tydzień w Polsce, boks stwierdzi, że pięciu sportowców to za mało.

Ustalą, co się stało, zakasają rękawy, naprawią to i wygrają dla Irlandii więcej medali olimpijskich niż jakikolwiek inny sport razem wzięty.