Podczas wykopalisk w Somerset odkryto najstarszy las na Ziemi

Naukowcy odkryli pozostałości najstarszego kopalnego lasu na Ziemi na północnym wybrzeżu Devon i Somerset w Wielkiej Brytanii.

Uważa się, że drzewa, które mają około 390 milionów lat, wyrosły jako część rozległego lasu pokrywającego wschodnie wybrzeże starożytnego kontynentu z czerwonego piaskowca, który był wówczas częścią Europy.

To sprawia, że ​​las Somerset jest od czterech do pięciu milionów lat starszy od poprzedniego rekordzisty w Kairze w stanie Nowy Jork w Stanach Zjednoczonych.

Skamieniałości odkryte przez naukowców z Uniwersytetu w Cambridge i zidentyfikowane na Uniwersytecie w Cardiff przedstawiają niekompletne pnie o długości do dwóch metrów, z małymi gałęziami, pionierskiego gatunku drzewa zwanego kladoksylopsidami.

Zdaniem zespołu kladoksylopsydy dominowały w ekosystemach lądowych przez około pięć milionów lat, zanim około 385 milionów lat temu pojawiły się nowoczesne drzewa drzewiaste.

Ich odkrycia, zaprezentowane w czasopiśmie Journal of the Geological Society, rzucają nowe światło na ewolucję drzew i transformacyjną rolę, jaką odegrały w kształtowaniu świata, w którym żyjemy.

Doktor Christopher Perry, starszy wykładowca w Szkole Nauk o Ziemi i Środowisku Uniwersytetu w Cardiff, który zidentyfikował skamieniałości, powiedział: „Te drzewa Calamophyton to najstarsze drzewa skamieniałe, jakie kiedykolwiek znaleziono w Wielkiej Brytanii, i stanowią brakujący dotychczas element naszej historii botanicznej.

„Zapisy dotyczące lasów kopalnych, w których zachowały się podstawy drzew tam, gdzie kiedyś żyły, sięgają czasów odkrytych w stanie Nowy Jork oraz w Kairze i Gilb około 385 milionów lat temu.

„Chociaż obszar odsłoniętych skał jest ograniczony i niedostępny, nasze nowe odkrycie jest najstarszym wyraźnym przykładem takiego zjawiska geologicznego znanym do tej pory i bezpośrednio przemawia do ekologii najstarszych lasów sprzed 390 milionów lat”.

Na pierwszy rzut oka kalamofiton przypomina palmy, ale nie ma to nic wspólnego z gatunkami drzew zamieszkującymi współczesną Ziemię.

Zamiast litego drewna, kłody były puste w środku i posiadały pierścień podtrzymujących drewnianych sznurków na zewnątrz. Zamiast liści jego gałęzie były pokryte setkami przypominających gałęzie struktur.

Drzewa były również znacznie niższe od swoich potomków, miały od dwóch do czterech metrów wysokości, a w miarę wzrostu zrzucały dolne gałęzie, zrzucając mnóstwo ściółki roślinnej, na której utrzymywały się bezkręgowce na dnie lasu.

Zespół znalazł także dowody na powalone podstawy i pnie drzew, co po raz pierwszy pozwoliło wyjaśnić kontekst środowiskowy i odległości między drzewami w trakcie ich życia.

https://youtu.be/Sh5hz0XeBr0

Dr Perry dodał: „Łącznie kształt i kształty tych struktur zdecydowanie sugerują, że Calamophyton stał nad wysokim brzegiem obok małego kanału rzecznego.

„Udało mi się zidentyfikować pnie drzew na podstawie 30 lat badań tego typu skamieniałości, zwłaszcza po pracy nad najlepszymi i najbardziej kompletnymi okazami kalamofitonów z Belgii i Niemiec, gdzie są dobrze znane, ale stosunkowo rzadkie.

„Jednak to był mały szok. Podróżując po świecie w poszukiwaniu najstarszych lasów, zdumiewa mnie świadomość, że stąd, na wybrzeżu południowej Walii, można zobaczyć lokalne obszary”.

Zespół twierdzi, że stanowisko w North Devon i Somerset znajdowało się prawdopodobnie w pobliżu Belgii i Niemiec w dewonie, zanim zostało przeniesione przez ogromny uskok geologiczny w karbonie, w czasie kompresji i uskoków skorupy ziemskiej, gdy Afryka zderzyła się z Europą.

Pierwszy autor badania, profesor Neil Davies z Wydziału Nauk o Ziemi Uniwersytetu w Cambridge, powiedział: „Okres dewonu radykalnie zmienił życie na Ziemi. Zmienił się także sposób, w jaki woda i ziemia współdziałały ze sobą, podobnie jak drzewa i inne rośliny pomógł ustabilizować osady poprzez ich systemy korzeniowe.” Niewiele jednak wiadomo o najstarszych lasach.

„Dowody w tych skamielinach ukazują kluczowy etap ewolucji Ziemi, kiedy rzeki zaczęły funkcjonować w radykalnie inny sposób niż wcześniej, stając się wielką siłą erozyjną, jaką są dzisiaj.

„Ludzie czasami myślą, że brytyjskie skały zostały wystarczająco zbadane, ale to pokazuje, że ponowne ich odwiedzanie może prowadzić do nowych, ważnych odkryć”.