Polska odrzuca presję USA na bojkot Zimowych Igrzysk Olimpijskich w Pekinie

Od redakcji: Andrew Koripko jest amerykańskim analitykiem politycznym z siedzibą w Moskwie. Artykuł odzwierciedla poglądy autora i niekoniecznie poglądy CGTN.

Reuters poinformował 18 stycznia, że ​​prezydent Andrzej Duda weźmie udział w Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w przyszłym miesiącu w Pekinie. Powołała się również na anonimowych polskich urzędników, którzy powiedzieli w mediach, że „wraz z pogorszeniem stosunków Polski ze Stanami Zjednoczonymi pod rządami prezydenta Joe Bidena nie jest już w interesie Polski dalsze krytykowanie Chin tylko po to, by zadowolić Amerykanów”. Jednym szybkim ruchem Polska z dumą zademonstrowała swoją niezależność polityczną i pokazała, że ​​nie jest amerykańską marionetką.

To ważna obserwacja, ponieważ do tej pory istniała idea, że ​​ten ambitny lider w Europie Środkowej i największa gospodarka w regionie ślepo ulega każdej politycznej prośbie swojego amerykańskiego sojusznika. Oczywiście tak nie jest, mimo że te dwa kraje utrzymują współpracę strategiczną i wojskową na wysokim szczeblu. Warszawa ostatnio poczuła niechęć do Waszyngtonu po tym, jak ten ostatni wyraził niezadowolenie z niedawnych reform sądowniczych i medialnych tego pierwszego, mających na celu wzmocnienie jej suwerenności.

Co więcej, Polska podejrzewa, że ​​Stany Zjednoczone mogą pójść na kompromis w tym, co ten kraj postrzega jako swoje narodowe interesy bezpieczeństwa, dążąc do porozumienia z Rosją w celu uspokojenia napięć w Europie. Jest również niezadowolony, że Stany Zjednoczone zrzekły się większości sankcji dotyczących rurociągu Nord Stream 2 w zeszłym roku przed rozmowami Bidena z jego rosyjskim odpowiednikiem Władimirem Putinem. To tło świadczy o tym, że stosunki polsko-amerykańskie są bardziej złożone, niż mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka.

Dzieje się tak, że naciski jednobiegunowej hegemonii wywierane przez Stany Zjednoczone na partnerów, aby poddali się ich antychińskim żądaniom, w końcu przynoszą odwrotny skutek. Polska jest na tyle silna, suwerenna i stabilna, że ​​odrzuca egoistyczne wysiłki swojego sojusznika. Chce dać przykład innym krajom, które są częścią Inicjatywy Trójmorza (3SI), którą Warszawa chce przewodzić, aby rzeczywiście mogła osiągnąć realną równowagę między Wschodem a Zachodem. Polska ma nadzieję, że mogą wspólnie stworzyć nowy biegun wpływów w Europie.

Stany Zjednoczone z pewnością nie zgadzają się z tymi planami, mimo że służą one wspieraniu aspiracji regionalnego przywództwa Polski. Wcześniej spekulowano, że poparcie byłego prezydenta USA Donalda Trumpa dla 3SI było częścią „inteligentnego” geopolitycznego spisku mającego na celu podzielenie Rosji i Niemiec poprzez wykorzystanie historycznego sceptycyzmu krajów Europy Środkowej w stosunku do obu. Teraz jednak poprzednie upodmiotowienie Polski przez Stany Zjednoczone przynosi odwrotny skutek, ponieważ kraj ten z dumą wyznacza niezależną ścieżkę geoekonomiczną.

Polska przewiduje pracę jako kluczowy węzeł w Inicjatywie Pasa i Szlaku (BRI). Jego geostrategiczne położenie umożliwia mu ułatwianie handlu między Azją Wschodnią a Europą Zachodnią za pośrednictwem eurazjatyckiego mostu lądowego przez Kazachstan, Rosję i Białoruś pomimo bieżących problemów politycznych z tymi dwoma ostatnimi krajami. Ponadto budowana przez nią chińska linia szybkiej kolei między stolicami Węgier i Serbii prawdopodobnie z czasem zostanie rozszerzona na północ do linii polskiej.

Chiny wykorzystują grecki port w Pireusie jako bramę na Bałkany, która może również stać się jednym z punktów końcowych tej regionalnej sieci kolei dużych prędkości. Jeśli tak się stanie, Polska znajdzie się na skrzyżowaniu dwóch kluczowych korytarzy handlowych Wschód-Zachód i Północ-Południe. To wyjaśnia, dlaczego jej przywódcy mądrze odmówili poddania się naciskom ich amerykańskiego sojusznika, by upolitycznić Olimpiadę i wszystko inne związane z Chinami.

Biorąc pod uwagę regionalne wpływy Polski we wszystkich krajach tworzących 3SI, jest rzeczywiście możliwe, że inne w końcu podążą za jej pragmatycznym przywództwem. Jej niezależna polityka wobec Chin stoi w jaskrawym kontraście z sąsiednią Litwą, która błędnie wierzyła, że ​​może skorzystać na swoim amerykańskim patronie, prowokując Chiny. Ta polityka zawiodła całkowicie i państwo bałtyckie jest obecnie coraz bardziej izolowane, w przeciwieństwie do Polski, która prowadzi odwrotną politykę.

Główny wniosek jest taki, że presja USA na partnerów, by zdystansowali się od Chin, jeśli nie wręcz prowokacja poprzez wdrażanie wrogiej i strategicznie kontrproduktywnej polityki, jest kontrproduktywna, jak pokazuje przykład Polski. Lepiej dla reszty Europy, a nawet szerzej społeczności międzynarodowej, uczyć się od Warszawy. Nigdy nie jest w interesie żadnego kraju poświęcenie swojej suwerenności przez podporządkowanie się żądaniom innego. Każdy sojusznik Stanów Zjednoczonych powinien uczyć się od Polski.

(Jeśli chcesz wnieść swój wkład i mieć konkretną wiedzę specjalistyczną, skontaktuj się z nami pod adresem [email protected].)