Polskie dzieci z Pahiatowej: Kamila wspomina swój pobyt w obozie

To tylko 10-minutowy filmik, ale dla Kamili Kozimor w klipie polskich dzieciaków widać znajome twarze.

„Oto nasz lekarz” – mówi, oglądając wideo w Muzeum Pahiatua.

Wskazuje na inną znajomą twarz i uważa, że ​​wiele dzieci pojawiających się w klipie byłoby dziś nie do poznania.

Z drugiej strony minęło prawie 80 lat, odkąd Camilla, jedno z ponad 700 dzieci, zeszła ze statku wojskowego w Wellington i wsiadła do pociągu do Pahiatua.

„Miło jest ją znowu zobaczyć” – mówi.

Camilla miała 14 lat, kiedy przyjechała do Nowej Zelandii ze swoją młodszą siostrą.

Jej matka zginęła w Rosji, a ojciec wstąpił do wojska polskiego.

Podobnie jak wiele innych osób osieroconych przez wojnę ogarniającą wówczas Europę, Camilla i jej siostra zostały ewakuowane do Iranu (który nazywali Persją).

Następnie w 1943 roku premier Nowej Zelandii Peter Fraser zaprosił dzieci i ich opiekunów do przyjazdu do Nowej Zelandii i zamieszkania w obozie, który później nazwano „Małą Polską”.

Mówi, że większość dzieci nie miała rodziców, którzy towarzyszyliby im w długiej podróży.

Kiedy dotarli do Pahiatua, choć byli nieco „zdezorientowani”, zostali powitani.

„Ludzie byli bardzo mili” – mówi Camilla.

Podczas pobytu na obozie uczęszczała na zajęcia, a także zajmowała się pracami domowymi, takimi jak zmywanie naczyń lub praca w ogródku warzywnym, a wiele dzieci miało własne ogródki do pielęgnacji.

„Było w porządku” – mówi. – Bawiliśmy się w ten sposób.

Nadal potrafili zachować część swoich polskich tradycji w obozie i długo po jego opuszczeniu.

Po zakończeniu II wojny światowej część dzieci zdecydowała się na powrót do Polski, ale Camilla zdecydowała się pozostać w Nowej Zelandii.

„Moje życie jest teraz tutaj” – mówi.

Camilla przeprowadziła się do Auckland, gdzie uczęszczała do St Mary’s College, zanim dostała pierwszą pracę w domu towarowym, ale nie została tam długo.

W końcu przeniosła się do Wellington, gdzie rozpoczęła pracę w Drukarni Rządowej.

Teraz, mając ponad 90 lat, po raz pierwszy od czasu opuszczenia obozu odwiedziła Pahiatua w towarzystwie siostrzenicy i dzięki muzeum mogła poznać część historii obozu.