Recenzja Survivor — powojenny solidny dramat bokserski Barry’ego Levinsona | Festiwal Filmowy w Toronto 2021

I tak ten film śledzi bolesną powojenną winę Harry’ego i jego własną walkę z poczuciem, że dla ocalałego z Holokaustu, takiego jak on, wygrana na ringu wiąże się z przegraną i głębszym wstydem. Harry zmaga się jednak z nadzieją, że jego rosnąca sława i ekscytująca historia życia przyciągną uwagę dziewczyny, którą kiedyś kochał przed wojną, a która zniknęła po tym, jak sama została wysłana do obozów. Ona też mogła przeżyć.

Ben Foster jest zaciekły i entuzjastyczny jako zadziorny Harry, jego twarz zmienia się z wychudłej, chudej w młodości w napuchniętego i opuchniętego w średnim wieku. Vicky Cripps występuje tak dowcipnie i pokornie jak Miriam, sekretarka w nowojorskim biurze dla bezdomnych, która zakochuje się w Harrym, ale nigdy nie może złagodzić ukrytej rany w jego duszy; Saroo Emers jest jego bratem i menadżerem Peretzem. Danny DeVito ma osobistego trenera jako trener z Camp Marciano, który udziela Harry’emu nieoficjalnych wskazówek. Peter Sarsgaard jest satyrycznym dziennikarzem, który trzymał się historii Harry’ego, a Billy Magnussen jest Schneiderem, sprytnym i cynicznie zarozumiałym oficerem SS, który „szkoli” i wykorzystuje Harry’ego i który ze swoimi zwodniczymi gestami dobroci wobec ukochanego więźnia jest najbardziej winny ze wszystkich.

Survivor łączy się z kunsztem i pewnością siebie, ale jest to bardzo wyraźnie wyprowadzone: prawie przypadek Listy Schindlera spotyka Wściekłego Byka. Po wojnie nieszczęsny Harry, ze swoim nieszczęsnym temperamentem i kłótniami z bratem, staje się niemal wersją Roberta De Niro Jake’a LaMotta filmu Scorsese, zwłaszcza gdy się starzeje, grubieje i ma kręcone włosy. Same sceny walki są filmowane i edytowane jako mniej intensywne wersje konkursów LaMotty.

Ale są kolorowe. Zwracając się do czerni i bieli – wskazując na najwyższy poziom tragicznego znaczenia i autentyczności – ten film pokazuje sceny obozowe, a nie walki, to jest akceptowany w Hollywood sposób na prezentowanie ich ze smakiem. To może być zrozumiałe. Ale opinie będą podzielone co do czynnika oceniającego, który polega na tym, że powojenna kariera Harry’ego w boksie w Ameryce nakłada się na retrospekcje do czarno-białego koszmaru w obozach: fajerwerki przywołujące wspomnienia strzelanin i tak dalej. I oczywiście nadal istnieją nierozwiązane kwestie dotyczące przedstawiania obozowego zła w ten sposób, kontrowersje, które utrzymują się od czasu pamiętnego potępienia przez Jacka Rivetta scen w Cabo of Gillo Pontecorvo, osadzonych w obozie koncentracyjnym, za niedocenianie lub wyolbrzymianie ich okropności.

Pod wieloma względami Ocalały radzi sobie lepiej bez ciężaru wojny, kiedy Harry przejmuje swój fach i uświadamia sobie, że spada, straty przewyższają zyski, a następną rzeczą, którą będzie musiał przeżyć, jest normalna, cywilna kariera zawodowego boksera, a on musi coś zrobić… Kolejny w swoim życiu, zwłaszcza że akceptuje, że będzie musiał porzucić swoje marzenie o znalezieniu swojej pierwszej miłości: realizację, która zbiega się w czasie z jego drobną porażką z rąk Rocky’ego Marciano. Tak naprawdę tajemnica utraconej miłości zostaje rozwiązana w ostatniej smutnej, słodkiej scenie – najlepszej scenie filmu.

Survivor zdobywa punkty, przyzwoity i celowy, honorowy portret jednego człowieka w koszmaru Holokaustu i złamanego serca, które nastąpiło.