„Rewolucyjny moment”: jaka jest przyszłość australijskiego tańca tubylczego? | Taniec

Dla tancerki i choreografki Dalisy Pegram z Broome taniec tubylczy odgrywa kluczową rolę w uzdrowieniu podzielonej Australii.

Po nieudanym referendum w sprawie uzyskania głosu w parlamencie stwierdziła, że ​​sztuka Pierwszych Narodów musi w dalszym ciągu pokazywać „ukryte historie, nieopowiedziane historie i opowiadanie prawdy” o historii Australii, „uznając, że istnieje więcej niż jedna strona konfliktu” fabuła.” ” i zdobądź „serca i umysły” publiczności.

Jako współdyrektor artystyczny wielokulturowego teatru tańca Marrugeku Pegram szuka u swojego dziadka pomysłów na to, w jaki sposób rdzenni mieszkańcy Australii mogą łączyć się na poziomie ludzkim. Patrick Dodson, stróż prawa z Yauru, jest znany jako ojciec pojednania; Pod koniec ubiegłego roku przeszedł na emeryturę z Senatu, po tym jak leczenie raka spowodowało utrzymujący się zły stan zdrowia.

„Nigdy nie zapomnę obserwowania, jak ktoś taki jak Bob poświęca całe swoje życie zmianom, których doświadczył w swoim życiu, jak choruje, wraca do zdrowia i wciąż ma nadzieję, jest czymś, czego nigdy nie zapomnę” – mówi. „[I’ve] Zainspirowałem się, aby spróbować posunąć się nieco dalej z tym kijem.

Podczas gdy malarstwo Aborygenów stało się prawdopodobnie najbardziej podziwianym i poszukiwanym dziełem artystycznym Australii, taniec Aborygenów niesie także krytyczne wersety liryczne nawiązujące do tego kraju i starożytnych tradycji. Od ponad 65 000 lat historie przekazywane są poprzez taniec z pokolenia na pokolenie, ale obecnie, gdy strażnicy kultury coraz częściej pragną dzielić się swoimi tradycjami, pojawia się egzystencjalne pytanie: w jaki sposób zapewnić, że występy Pierwszych Narodów będą się rozwijać i odpowiadać współczesnym odbiorcom?

Na miesiąc przed referendum Marrugeku zakończyło międzynarodowe tournée ze swoim programem Gorongo ngan ja, przetłumaczone z Yawuru jako „prosta rozmowa”. Spektakl, który łączył tradycyjny taniec Pierwszych Narodów z hip-hopem, a nawet odcieniami tańca klasycznego, nie dotyczył tylko wysokiego wskaźnika więzień rdzennych mieszkańców Australii, ale także tego, ile wspólnego z narodami tubylczymi, osobami ubiegającymi się o azyl i transpłciowymi Australijczykami występującymi na scenie publiczność.

Dla Marrugeku, podobnie jak dla innych firm, wyzwaniem jest znalezienie zasobów niezbędnych do osiągnięcia wielkich ambicji.

„Teraz wszystko jest w cieniu „nie”.

W marcu przywódcy Pierwszych Narodów australijskich zespołów tanecznych finansowanych ze środków federalnych zgromadzą się po raz pierwszy w Adelajdzie na dwa dni. Czarne Przyszłości konferencja. Opisuje się go jako „rewolucyjny moment dla australijskiego tańca”, którego celem jest „myślenie, śnienie i zasiewanie nasion przyszłości”. Konferencja nie ma formalnego programu, ale priorytetem będzie prawdopodobnie współpraca międzykulturowa, podobnie jak dyskusje na temat federalnego i stanowego finansowania sztuki, które zdaniem firm jest niewystarczające.

Pegram mówi, że Marugeko zawsze zdawała sobie sprawę ze swojej głębokiej odpowiedzialności za badanie wspólnej historii Australijczyków, ale po referendum potrzeba uzdrowienia uwydatniła koncepcję makaraty Yolo: zjednoczenie się po walce. „Możesz karmić stereotypy lub zacząć otwierać ludzkie serca i umysły” – mówi. Częścią tego procesu jest konfrontacja z realiami historycznymi: na przykład najnowsza produkcja Marugekko, Mutiara, opowiada o przemyśle perełkowym w Prome i pracy przymusowej podczas polowań na kosy. To był występ Chwalił i wychwalał Jako „dziwny i zaskakująco wrażliwy fragment pamięci”.

Starożytne tradycje tańca aborygeńskiego znalazły swój polityczny moment w ruchach na rzecz praw do ziemi i równości w latach 70. XX wieku, szczególnie w Redfern w centrum Sydney, gdzie aborygeńscy Australijczycy założyli pierwsze w kraju usługi prawne i medyczne prowadzone przez Aborygenów. Sztuka była częścią walki, tworząc tutaj prowokacyjny Narodowy Czarny Teatr Krajowe Stowarzyszenie Rozwoju Umiejętności Aborygenów. Szkoła Tańca, która przyjęła pierwszych uczniów w 1976 roku, spopularyzowała naukę tańca jako opór i formację zawodową. Dziś NAISDA pozostaje jednym z kluczowych poligonów szkoleniowych dla takich artystów jak uznany Teatr Tańca Banjara, którego były długoletni dyrektor artystyczny Stephen Page często nazywał swoją sztukę „lekarstwom”, a zarówno rdzenna, jak i nierdzenna publiczność ustawiała się w kolejce, aby wziąć udział dawka.

Choreograf Wiradjuri, Daniel Reilly, który swoją karierę budował w Banjarze, jest pierwszym rodzimym dyrektorem artystycznym Australian Dance Theatre, którego nowe dzieło Marrow będzie miało premierę na festiwalu w Adelajdzie obok marcowej konferencji. Wśród wykonawców znajdzie się Cara Naam z Kaurny i pięć innych osób z różnych środowisk, w tym tancerki filipińskie i irlandzkie. Na scenie do tancerzy dołączy „postać” wyrzeźbiona z dymu.

Riley, organizatorka Blak Futures, twierdzi, że Marrow to dzieło taneczne „po referendum”. Doradcą kulturalnym serialu jest wujek Mogi Sumner, starszy z Kaurna/Ngaringiri, który podzielił się historią Dreaming z twórcami Maru. waatji boleri, moralna opowieść o kłamliwym i podstępnym strzyżyku błękitnym. Strzyżyk staje się metaforą samej Australii.

„W tej pracy próbuję połączyć Australię jako naród ze strzyżykiem; „Jak dotarliśmy do miejsca, w którym jesteśmy po referendum?”, pyta Reilly. „Bez względu na to, nad czym głosowaliście lub cokolwiek dzieje się w kulturowym i społecznym duchu czasu, wszystko jest teraz w cieniu „nie”. Musimy to odwrócić i zmienić wiele serc i umysłów, co jest trudne, ale to coś, co może zrobić sztuka”. W prawdziwie postępowy, empatyczny, inteligentny i innowacyjny sposób.

Choreograf Narunga/Kurna Jacob Boehme, dyrektor artystyczny Edja Dance Theatre, również miał premierę nowego dzieła na festiwalu w Adelaide „Joranda”, które obejmuje historię powstania Zatoki Spencer, zachodniej zatoki na południowym wybrzeżu Australii. Mówi, że praca „zawiera lekcje nie tylko na temat środowiska, ale także tego, jak 300 pokoleń strażników opiekowało się krajem, który w ciągu ostatnich 200 lat był gwałcony, plądrowany i zamieniany w paszę dla górnictwa i rolnictwa”. W pracach biorą udział artyści Narunnga, chór Narunnga i współpracownicy spoza rdzennej ludności.

„Stwarzane przez obcokrajowców możliwości siedzenia, słuchania i uczenia się stają się coraz ważniejsze” – mówi Boehme, który zauważa, że ​​rządom w dalszym ciągu nie udaje się osiągnąć celów polegających na wyeliminowaniu różnic. Mówi, że „współpraca międzykulturowa” jest niezbędna, zwłaszcza po referendum, które było „głównym sygnałem alarmowym dla większości ludów Pierwszych Narodów w kwestii naszego faktycznego statusu narodu”.

„Nie sądzę [referendum] „Głos na „nie” koniecznie oznacza, że ​​Australijczycy nie troszczą się o kultury i ludy Pierwszych Narodów ani ich nie wspierają” – mówi Boehme. „Spójrzcie na uwagę w całym kraju skupioną na naszym teatrze, naszym tańcu, naszej literaturze, naszym jedzeniu, naszej nauce i naszej astronomii”.

„Najpierw First Nations, ładne hasło – ale nie widzieliśmy jeszcze żadnych działań”

Piąty Krajowe badanie zaangażowania w sztukę Ustaliło, że liczba Australijczyków uczestniczących w festiwalach tańca, teatru lub sztuk performatywnych Pierwszych Narodów spadła z 18% do 15% w latach 2019–2022, ale spadek ten odzwierciedla odwołanie i blokady wydarzeń artystycznych z powodu pandemii Covid-19. Frekwencja na wydarzeniach artystycznych Pierwszych Narodów w 2022 r. była nadal wyższa niż w 2016 r., a prawie trzy czwarte Australijczyków niezmiennie wierzy, że sztuka i kultura Pierwszych Narodów są ważne – chociaż tylko 47% uważa, że ​​kultury tubylcze są dobrze reprezentowane w ofertach technicznych, co stanowi spadek z 51% . % w 2019 r.

Rok temu rząd federalny opublikował swoją politykę kulturalną „Odrodzenie”, obiecując utworzenie w 2024 r. niezależnego organu zajmującego się Pierwszymi Narodami w ramach Creative Australia (dawniej Australijska Rada ds. Sztuki). Boehm wskazuje na „piekielnie dużo czas, energia, wysiłek i pieniądze” wydawane na politykę. ”Najpierw Pierwsze Narody„To ładny slogan” – mówi – „ale nie widzieliśmy jeszcze żadnych działań”. Celem Blak Futures jest wpływanie na rozwój Revive oraz politykę artystyczną formułowaną w różnych stanach, m.in Południowa Australia.

Daniel Reilly mówi, że Australian Dance Theatre był „wdzięczny i dumny” z otrzymania czteroletniego finansowania federalnego w ramach ostatniej rundy inwestycyjnej Creative Australia, ale chciałby, aby zespół powrócił do statusu dużego zespołu zajmującego się sztukami performatywnymi, z którego został przeniesiony. usunięto na początku XXI wieku. XXI wiek. Obecnie trzy zespoły First Nations – Bangarra, Marrugeku i Ilbijerry Theatre Company – należą do najwyższej klasy organizacji Creative Australia, znanej jako National Performing Arts Partnership Framework, która zapewnia większą pewność stałego finansowania.

Jednak korzyści finansowe wynikające z tak ważnego statusu nie są oczywiste. Na przykład Pigram z Marrugeku twierdzi, że zostanie w 2021 r. „główną firmą zajmującą się sztukami performatywnymi” oznacza „właściwie nie dostania ani jednego dodatkowego czerwonego centa; właśnie dołączyliśmy do listy osób, które robią te rzeczy”. „Bardzo wdzięczna” za wsparcie, które otrzymuje , ale „nie jesteśmy firmą pracującą na pełny etat; Nie jesteśmy firmą pracującą na pełny etat; „Nie prowadzimy działalności na pełny etat”. Nasze podstawowe fundusze ledwo wystarczają na pokrycie kosztów drobnych rzeczy… a potem musimy ubiegać się o inne fundusze, aby osiągnąć większe marzenia.

Tymczasem Bangarra wystąpi w tym roku Horyzontw tym The Light Within, którego współtwórcą jest maoryski choreograf Moss T. Orangi Patterson W ramach pierwszej dużej współpracy międzykulturowej firmy. Dyrektor techniczny Franciszek dzwoni Największe wytwórnie z branży sztuk performatywnych twierdzą, że „od jakiegoś czasu nie zaobserwowały wzrostu i wszystko – koszty wysyłki, koszty tras koncertowych, podróży, ciągłość operacji, indeksowanie CPI – wszystko to wpływa na to, jak wiele możemy zrobić Chcielibyśmy zrobić więcej, ale jest o wiele więcej.” Co możemy zrobić, aby sprostać Twoim wymaganiom.

Z odcinków wynika, że ​​na czarnoskórych twórcach spoczywa ogromna odpowiedzialność. „Myślę, że Australia lubi wygodę i musimy znaleźć w tym dyskomfort” – mówi. „Musimy spojrzeć w lustro, musimy poznać światło i cień… Nasza rola jest absolutnie kluczowa, aby ten głos został usłyszany, aby powiedzieć prawdę, a także aby zasiać ziarno nadziei i odporności w przywódcach, którzy co było przed nami, do naszej zdolności do adaptacji i przetrwania, a także do tworzenia inspirującej pracy.

• Konferencja Blak Futures odbędzie się 17 marca w Adelajdzie. Szpik kostny Australian Dance Theatre działa od 13 do 17 marca w ramach Adelaide Festival. Horyzont by Bangarra ma premierę w Sydney 11 czerwca.