The Mitchells vs. The Machines: A Scrapbook of Art, Nostalgia i Killer Robots

Zintegrowane z ręcznie rysowaną animacją 2D, materiałami filmowymi na żywo i pokazami lalek, płynne funkcje CG są natychmiastowe i wyraźne Mitchells Versus MachinesNowa, przerażająca przygoda komediowa Sony Pictures Animation ma premierę 30 kwietnia w serwisie Netflix.

Od pościgów samochodowych z rozklekotanym, starym kombi ociekającym zielonymi płynami i laserowych walk z futurystycznymi robotami, po filtry Snapchat z kocią twarzą błyszczącą nad dialogami postaci i licznymi memami i montażami filmowymi zdeponowanej gliny rodzinnej, Mitchells Versus Machines Trafnie pokazuje, jak wiele różnych stylów wizualnych i technik animacji może łączyć się, tworząc eklektyczny, animowany montaż, który pięknie oddaje humor i emocje przeciętnej rodziny, która ma tylko swoje słabości, aby poprowadzić ich przez nagłą apokalipsę maszyny.

„Film wygląda jak album z wycinkami” – mówi szef scenariusza, Guillermo Martinez, znany z pracy nad scenorysem. Brakujący link I Cobo i Khaitan. „Kiedy Mike mi powiedział, ten film byłby taki Małe słoneczko Spotyka się Pozycja lub terminatorWiedziałem, że chcę pracować nad filmem animowanym, takim jak ten, czymś, co automatycznie wygląda inaczej ”.

Napisane wcześniej Gravity Falls Pisarze Mike Ryanda i Jeff Rowe, którzy są także reżyserami i współreżyserami, Mitchells Versus Machines Rozpoczyna się przyjęciem aspirującej reżyserki Katie Mitchell (Abby Jacobson) do szkoły filmowej w Kalifornii. Ale podczas gdy entuzjastyczna młoda artystka – której filmy często koncentrują się na psich gliniarzach i lalkach tęczowych – otrzymuje zachętę od swojego mającego obsesję na punkcie dinozaurów brata Aarona (Reyanda) i uroczej matki Lindy (Maya Rudolph) oraz jej ojca drwala Ricka. Danny McBride kwestionuje zarówno jej artyzm, jak i wrażliwość celów zawodowych.

Po tym, jak laptop Katie przypadkowo zepsuje się podczas kolacji, Rick próbuje ponownie połączyć się z córką, odwołując jej podróż na studia, a zamiast tego zabierając rodzinę na wycieczkę do Kalifornii. Ku całkowitemu przerażeniu Katie. Już napięta dynamika rodziny wymyka się spod kontroli, dosłownie, gdy roboty z firmy technologicznej PAL Labs nagle buntują się i próbują zniewolić wszystkich ludzi. Jedyna nadzieja ludzkości na przetrwanie? Oczywiście rodzina Mitchellów.

Ryanda samodzielnie założył naszą rodzinę garncarską. „Czułem, że w tym projekcie jest coś naprawdę wyjątkowego i było naprawdę jasne, że Mike chciał opowiedzieć historię wyjątkowej postaci” – powiedziała scenografka i główna projektantka Lindsay Olivares, znana z pracy nad TrolleI Emotikony filmowe I Pingwiny na Madagaskarze.

Martinez dodaje: „Mike odbierał telefony od swojej matki, kiedy pracował nad filmem i mówił:„ Mamo, nie mogę teraz z tobą rozmawiać. Jestem naprawdę zajęty kręceniem filmu o tym, jak bardzo kochasz ”.

Ale film jest czymś więcej niż szczegółowym albumem rodzinnym wypełnionym różnymi stylami animacji, odniesieniami do popkultury – od nawiedzonych Furbies po okładki albumów Journey – oraz historiami i wspomnieniami osobistej rodziny Riandy. Swoją narrację splata z osobowościami, gustami i nostalgicznymi tendencjami kilku członków zespołu produkcyjnego.

„W tej produkcji mieliśmy kulturę, która była naprawdę zabawna, ponieważ ludzie zachęcali nas, byśmy włożyli w ten film dużo z siebie” – wyjaśnia Olivares. „Na przykład w tym filmie jest mem o psie, który zawiera zdjęcie psa członka zespołu i naklejkę z psem na telefonie Katie, która jest inną osobą w psie zespołu. Imiona w tle pochodzą od imion członków załogi; jeśli na ścianach były graffiti, mieliśmy ludzi w zespole. Było tego dużo i „Jak możemy wszyscy dotknąć tego filmu i włożyć w niego jak najwięcej siebie?”

Największe odciski stóp Olivaresa znajdują się w domu Mitchells, jej ulubione przekąski z serem i pepsi w sypialni Katie, a jej książka kucharska z rodzinnego miasta jest animowana w kuchni. „Mike wnosi do filmu wiele ze swojej osobistej historii, ale pozostawił ją również szeroko otwartą dla każdego i wszystkich innych, aby wnieśli swój wkład” – powiedział główny animator postaci, Alan Hawkins, znany jako Pochmurno z możliwością pojawienia się miąższu. „Wydaje się, że poziom parteru jest jego doświadczeniem, a jeśli ktoś miał do zaoferowania coś lepszego, bardziej zaskakującego lub odpowiedniego, zawsze o tym myślano. Był bardzo chętny do współpracy, a poza całą szaloną aktywnością, która mu towarzyszyła, była dużo więcej osób, które osobiście czuły się zaangażowane w ten projekt ”.

„Jest jedna scena, w której pojawia się retrospekcja wideo Ricka wracającego do domu i wita go w drzwiach trzyletnia Katie” – kontynuuje. „Pokazało kilka filmów, takich jak te, które dostałem, kiedy mój syn miał około sześciu lat. To sprawiło, że była to scena. Potem, przy innych tego typu rzeczach, na przykład kiedy Katie podnosi Aarona, zostało to wskazane przez podniesienie mojego dziecka i rzucanie nim. Grupa.”

Według Olivaresa celem animacji filmu było wyglądanie na jak najbardziej „dotknięte”, czy to w osobistym wkładzie zespołu, czy też w faktycznej fakturze, wyglądzie i otoczeniu bohaterów. Chociaż animacja postaci jest mieszanką 2D i 3DCG, w tym filmie występuje estetyka podobna do Claymation, zilustrowana teksturą włókien i ruchami postaci. „To nie jest Claymation, ale mamy kilka takich punktów odniesienia, gdzie rzeczy są nieco jaśniejsze, trochę dotykają się lub uginają” – zauważa Olivares. „Ubrania trochę się noszą i żyją w nim, książka powinna być czymś w rodzaju psich uszu. Wielkim czynnikiem przewodnim w tym, jak ta rodzina została zaprojektowana, było to, że jest to opowieść o ludziach kontra robotach i naprawdę celebruje nasze niedoskonałości. wydawało się, że w każdy możliwy sposób myśleliśmy. „Jak możemy uczynić to ludzkim tak, jak to tylko możliwe? To właśnie doprowadziło nas do stylu, który wyglądał na wyjątkowo ręcznie wykonany.

Produkcja była nudna dla wszystkich animatorów, ponieważ „gonili za prawdziwym życiem”, mówi Olivares, powodując naturalne zniszczenia od zera, czy to od pozostawienia masła po obiedzie, pochyłych szafek, wyblakłej farby na paznokciach, rozciągniętych ubrań czy potarganych włosów po walce z roboty. Olivares zauważa: „W prawdziwym świecie otrzymujesz naturalne i trwałe kombinacje i wszystkie te rzeczy za darmo”. „Ale kiedy robisz to od zera, wszystko musi być wykonane precyzyjnie. To wyznacza naprawdę wysoki standard i może być trudne, zwłaszcza zgodnie z harmonogramem.

Zachowania postaci musiały również czuć ich ludzką i organiczną naturę i właśnie tam pojawiła się artystka storyboardowa Hanna Choo, dodając subtelne szczegóły, takie jak Katie bawiąca się nią lub gryząca struny swojej ulubionej starej czapki, gdy mówi lub siedzi nerwowo. „Kiedy ludzie mówią, manipulują tym, co się wokół nich dzieje” – wyjaśnia Hawkins. „W prawdziwym życiu nikt nigdy nie wstaje i nie przewraca kolejki. Będziesz robić różne rzeczy podczas rozmowy. Tak więc film jest naprawdę pełen tego rodzaju pracy, prawie improwizacji, a cel jest łączny. „

Kontynuuje: „Animacja postaci jest zwykle czymś w rodzaju suwaka, z bardzo kreskówkowymi rzeczami po jednej stronie, a następnie mocapem po drugiej stronie. W ten sposób w każdej chwili można znaleźć wszystkie elementy wszystkiego. Ten film jest mniej kreskówkowy. w swojej istocie, jeśli chodzi o reprezentację emocjonalną i opcje aktorskie. Ale są chwile przesady i sprawia, że ​​jest to zabawne. „

Niektóre z tych przesadzonych momentów mają coś, co Martinez nazywa „Katie Vision”, lub fragmenty ilustracji 2D lub wideo na żywo, aby podkreślić uczucia lub nastrój Katie w scenie. „Opisałbym ją jako Sonny’ego kręcącego film, a potem ta studentka sztuki wymyka się w środku nocy i odgrywa swoją małą rolę w filmie” – mówi Martinez. „Chcieliśmy, żeby Katie-Vision czuła się, jakbyśmy widziała jej uczucia poprzez te szkice. Kiedy Mike po raz pierwszy wspomniał o tym pomyśle, pomyślałem:„ To genialne ”.

Widzimy Katie-Vision w różnych formach w całym filmie, od dwuwymiarowych serc wystających z palców Katie, kiedy pisze do przyjaciół, ognistych karykatur na jej netbooku przedstawiających plany zabójczego ostrza i zamrożonych klatek Aarona otoczonych przez ptaki zdobycz podczas jego rekonstrukcji. Zachowanie dinozaurów lub filmy z Gibbonem wykrzykiwające wydarzenia na żywo wraz z ojcem, który wyje ze strachu, odwracając się od latających robotów. Chociaż te sceny są zdecydowanie przeznaczone dla widzów zaprawionych w kulturze memów, Katie-Vision ma również na celu pokazanie związku między członkami rodziny; Początkowo Aaron i Katie mieli tylko Katie-Vision, ale wraz z kontynuacją filmu Katie-Vision zaczęła pojawiać się również dla Lindy i Ricka.

„Uwielbiam kreskówki i czuję, że to była duża część mojej filozofii w tym filmie” – mówi Olivares. „To, co robisz jako scenograf, to karykatura przedstawiająca nastrój sceny lub po prostu wyolbrzymiająca ją, aby była czytelna dla publiczności”.

Uzyskanie odpowiedniego tonu za pomocą tego domowego i osobiście dotkniętego komiksu, wraz z elegancką i bezwzględną apokalipsą technologiczną, wymagało wielu wersji i iteracji. „Jedną z najtrudniejszych scen, która naprawdę nadała ton całemu filmowi, był Dino Stop, w którym rodzina po raz pierwszy wchodzi w kontakt z robotami” – mówi Martinez. „W pierwszej wersji nie mieliśmy lasera, który chwyta ludzi i umieszcza ich w kapsułkach„ zabawy ”. Na moich pierwszych obrazach przedstawiających tę scenę miałem roboty strzelające laserami, które uderzały kogoś, kto upadł na ziemię całkowicie oszołomiony i nie ruszając się. A potem zaczęliśmy grać tę intensywną muzykę, podczas gdy roboty chwytają zwłoki i wkładają je do ciężarówki PAL Labs. Narysowałem więc górę trupów w tej ciężarówce, a kiedy moja żona zobaczyła to na jednym z pokazów, na to: „Co to za zwłoki?” A ja na to: „Tak, widzę, że jest trochę ciemno”.

Kontynuuje: „Musieliśmy więc odtworzyć scenę, ale przeszliśmy na drugi koniec z radosną muzyką i dźwiękami pękania bąbelków, gdy ktoś został złapany za pomocą lasera, a jeden z naszych producentów wykonawczych powiedział:„ Nigdy więcej nikomu tego nie pokazuj ”. Znalezienie równowagi między tymi scenami było walką. Ale zawsze było to coś, do czego wracamy i na co zwracamy uwagę, aby mieć pewność, że reszta filmu posuwa się we właściwym kierunku ”.

Podczas gdy zespół pracował nad znalezieniem wizualnej i emocjonalnej równowagi między dwoma przeciwstawnymi światami, próbując wcielić w historię jak najwięcej siebie, jednocześnie starając się, aby była ona uniwersalna dla widzów, Martinez, Olivares i Hawkins zgadzają się, że kotwica w tym była zawsze dziwaczna i zabawna animowana scena. „Wielu rodziców, jeśli mówisz, że chcesz iść do szkoły artystycznej, a to będzie kosztować ćwierć miliona dolarów lub coś w tym stylu, są bardzo sceptyczni i wahają się” – mówi Hawkins. „Myślę, że wielu naszych animatorów mogło poczuć ten związek z Katie. Zdecydowanie tak, a to przyniosło szczególne połączenie z tymi scenami”.

Martinez dodaje: „Widziałem ludzi w mediach społecznościowych, którzy mówili:„ Dobra Boomer, komputery są kiepskie, rozumiemy ”. Ale nie o to chodzi. Chodzi o równowagę między facetem, który nie wierzy w technologię, a dziewczyną, która naprawdę wie, a spotkaniem ich w środku. Jeśli ojciec i dziecko mogą obejrzeć ten film, tata może powiedzieć: „Podoba mi się to, co mówi ten tata”, a dziecko: „Uwielbiam to, co mówi Katie”, ale na końcu oboje lubią moment „kocham cię”… To będzie moje marzenie. Tylko to się liczy. „

Victoria Davis jest niezależną dziennikarką na pełny etat, która pracuje na pół etatu w otaku i ma pasję do wszystkiego, co dotyczy anime. Zaniosłem wiele historii, od wiadomości aktywistów po rozrywkę. Dowiedz się więcej o jej pracy na stronie victoriadavisdepiction.com.