Wizyta z „Inland Empire”, najbardziej niezwykłym filmem Davida Lyncha

„Inland Empire” Davida Lyncha to surrealistyczny trzygodzinny eksperyment w horrorze psychologicznym. To także satyra na hollywoodzki melodramat. Dodatkowo istnieje około 20-minutowa parodia przerażającego sitcomu z udziałem gigantycznych królików, który Lynch wypuścił osobno jako krótki film. Co najmniej jedna trzecia filmu jest po polsku, z napisami. Lynch nakręcił film, głównie bez scenariusza, kamerą wideo. Ostatnio przywrócił film, który w momencie premiery był ledwo pokazywany, aby wyglądał bardziej kinowo i mniej jak domowe wideo. I wygląda świetnie.

Nic o tym nie wiedziałem, kiedy wczoraj wieczorem poszedłem zobaczyć Inland Empire w Austin Film Association w ramach trasy wznowienia Art House. Widziałem w Internecie kilka filmów z królikami, kiedy Lynch pierwotnie je nakręcił, ale poza tym byłem w ciemności w Inland Empire. Jestem trochę kompletny w Lynchu. Zrecenzowałem nawet jego krótki film na Netflixie, który wyemitował na początku COVID, w którym małpa śpiewa kurczakowi piosenkę miłosną.

Ale nawet według standardów Lyncha Imperium Śródlądowe jest dziwne i tajemnicze. Wcześniej w tym miesiącu ponownie obejrzałem Mulholland Drive, aby się przygotować. Ale Mulholland Road naprawdę wykoleiło jego surrealistyczny bieg w swoim najnowszym akcie, podczas gdy Inland Empire zaczyna się od 20 minut szaleństwa, skręca w około pół godziny pół-obłędu, a następnie spędza resztę czasu, serwując jeden talerz wypełniony „ co do diabła” po drugim.

Oszałamiająca rola Laura Dern gra zamężną aktorkę filmową, która występuje w głupim, gotyckim melodramacie z południa. Jeremy Irons gra reżysera, a Justin Theroux jest jej przystojnym i niegodnym zaufania partnerem, który staje się jej kochankiem w filmie iw prawdziwym życiu. Tymczasem pojawia się swego rodzaju podwątek, kiedy Irons ujawnia, że ​​film jest właściwie remake’iem polskiego filmu, którego reżyser nie dokończył, ponieważ ktoś zabił obu bohaterów, którzy zostali kochankami. Pojawia się również Harry Dean Stanton, a także William H. Macy, który dosłownie pojawia się na ekranie przez 15 sekund jako gospodarz talk-show.

W pewnym momencie Inland Empire staje się kolażem Dern, który wędruje do i z pokoi, z coraz bardziej przerażającymi zbliżeniami jej twarzy, gdy ona lub jakaś wersja siebie przeskakuje z jednej rzeczywistości do drugiej. Nigdy nie jesteśmy pewni, czy oglądamy scenę z filmu, w którym jest, z jej prawdziwego życia, czy z jakiegoś innego pozawymiarowego doświadczenia, przez które przechodzi. Znajduje się w pokoju z pół tuzinem seksownych pań, które uwielbiają tańczyć. Mogą, ale nie muszą być byłym fanem Theroux. W innych scenach wszyscy są prostytutkami. W pewnym momencie wykonali skoordynowany taniec do piosenki „The Locomotion”.

Tymczasem oglądamy sceny z polskiego filmu, z napisami. Ale są też sceny, w których kobieta, która, jak sądzimy, może być również prostytutką, ogląda polski film i płacze w pokoju hotelowym. W innych momentach ta sama kobieta obserwuje występ Laury Dern Ha film lub w prawdziwym życiu. Ale wtedy w Polsce pojawiają się postacie z kalifornijskich klipów do filmu i, cóż, próbują dowiedzieć się, o co chodzi. To naprawdę nie ma znaczenia.

Zajmuje to około trzech godzin. Spojrzałem na telefon, wskazując godzinę i 15 minut, i pomyślałem: „OK, to już prawie koniec”. Potem 90 minut później znów spojrzałem na telefon, ale tylko dlatego, że musiałem się wysikać. W teatrze nikt nie drgnął. Wydaje się, że nikt nie oddycha. Nikt w tym pokoju nie był mniej niż wielbicielem Lyncha i wszyscy byliśmy całkiem zadowoleni, że Lynchianness zostawił to na nas.

Poza sitcomem o królikach, który jest zbyt dziwnie przerażający, aby muzeum sztuki mogło je odtworzyć, moje ulubione sceny w Inland Empire to te z filmu w filmie. Pełnią tę samą funkcję, co scena przesłuchania Naomi Watts z Mulholland Drive, aby wyrwać śruby z hollywoodzkich tradycji melodramatycznych, jednocześnie je celebrując. Lynch oczekuje od swoich aktorów pełnego zaangażowania, a kiedy daje im scenę, którą żują, o mój Boże, czy żują. Dern i Theroux są cyniczni, gdy wymaga tego scenariusz. daj dern Monologi o epokach Dla jakiegoś dziwnego, spoconego ankietera, chodzi o niewiernego męża, który dołącza do polskiego cyrku.

A potem, kiedy myślisz, że to już koniec, bezdomna Japonka na Hollywood Boulevard opowiada historię o umierającej przyjaciółce, której wisi nad nią małpka. I nawet wtedy, kiedy film wydaje się być skończony… znowu… dostajesz kolejne 20 minut surrealizmu. Wszystko kończy się, gdy seksowne panie tańczą w rezydencji, a małpa też tam jest.

Jeśli to nie brzmi w twoim stylu, Inland Empire prawdopodobnie nie jest dla ciebie. Ale jeśli to czytasz, prawdopodobnie tak jest. Po prostu nie oczekuj żadnych odpowiedzi, pytań ani niczego innego. I możesz wyjść szczęśliwy. Nie wiem, czy podoba mi się „Inland Empire”. Tak naprawdę nie można się nim cieszyć. Ale jak wszystko inne, co robi Lynch, zostanie ze mną aż do mojej śmierci. co mogło już się wydarzyć. W innym fakcie. lub w innym języku. lub oba.